My eerste jaar met CML

In Oktober van my eerste jaar van die kollege, het ek gedink ek hadmono.

My nek is seer, limfknope geswel uit hierdie world.I is voortdurend aan die slaap, wakker tot-sweet deurdrenk klere en velle. Ek couldbarely sluk vloeistowwe gemaklik, en Ek sal ervaar wat ek thoughtwere onverwante pyne in my bene. Ek was mank rondom kampus babying whateverbody deel is seer daardie dag, en ek het om sieker. Ek is versiersuiker my hipsand knieë met bevrore groente, dink die pyn moet wees van die werk uit.

Ek het baie ander simptome wat ek nie as verwante opgemerk het nie, soos `n geswelde milt en petegia, baie klein-bloed gevul kolle oral mybody. Ek het na die gesondheidskliniek vir die eerste keer en is meegedeel: "Dit mag dalk bemono, maar ons kan nie regtig iets doen as dit."

Ek het sieker tot op die punt van nie in staat is om te doen anythingbesides bywoon klas en slaap. Ek `n paar dae later teruggekeer na die kliniek, dwing personeel om `n bloedtoets om te kyk vir mono uit te voer.

Die volgende oggend het ek wakker geword van `n aantal gemiste oproepe en voicemailsfrom die gesondheids-sentrum, kampus polisie, en nog baie meer. Hulle het my whiteblood seltellings ontvang en wou hê ek moet onmiddellik na die naaste DAAR. Ek learnedlater die kampus polisie het na my 09:15 klas om te soek na my - ek wasn`tthere, as ek deur dit geslaap.

In die stempos van die gesondheids-sentrum, het hulle gesê die whiteblood seltellings aangedui óf `n bakteriële infeksie of `n paar soorte ofcancer. Ek het hierdie inligting nie vind uiters bemoedigend, maar ek is ook nie freakingout. (Wat is die punt?) Dit het gehelp dat ek my bylaag twee yearsbefore het gebars en het reeds deurgemaak `n woes "gaan na die ER, want ons yourwhite bloed seltellings gesien" situasie.

Ek was by die kollege in Boston, baie ver van my tuisdorp ofDallas, so ek het net na die ER en gewag om te hoor wat verkeerd was. Die doctorsand verpleegsters het moeite gedoen om my te verseker dat as ek kanker gehad het, was dit waarskynlik nie `n "veryserious" soort. Hulle het skaars gevind enige "ontploffing selle" in my aanvanklike bloodsamples, wat aangedui het ek waarskynlik `n vroeë stadium van leukemie.

Terwyl ek besig was beslis bekommerd, was ek alleen in `n stad farfrom huis, met my kamermaat en `n verlangse neef as bed maatskappy. Breakingdown het nie regtig voel soos `n opsie as ek in die ER gewag. Later daardie dag, Ek was opgeneem in die onkologie-vleuel. Terwyl ek nie enige diagnose ontvang het, Iknew hierdie het niks goeds.

Wat nou?

Ek het `n amptelike diagnose nie ontvang tot op die volgende dag, nadat dokters ontvang bevestiging van my beenmurg biopsie. My ma hadarrived van Texas net betyds om die grand uitspraak te hoor. Ek wou tocry as die dokters het my vertel, maar daar was ten minste drie of vier medicalprofessionals in die kamer, en ek het geveg om my emosies en askquestions onderdruk (hulle het geen mosies gemaak om te loop).

Dit was `n tema regdeur die vroeë maande afterdiagnosis. Ander mense nodig om my te OK daarmee wees, as hulle aboutme is bekommerd. Plus, niemand het eintlik nuttige advies of woorde aan te bied. Of ten minste inmy ervaring, het ek nie beter voel gebaseer op versekering iemand anders se.

So ek meestal probeer om `n gerusstellende houding, wat canbe baie dreineer wanneer jy nie so voel nie. Ek hier en daar gehuil, is mostlywhen bloed geneem. Maar regtig, die proses van diagnose was so vol ofvisitors en dokters wat ek het baie min tyd om pruil, as ek sou havepreferred te doen. Dit was waarskynlik `n seën - om geen tyd ontsteld te wees, eerder as om alleen sit in `n hospitaal kamer voel ontsteld hê.

Beweeg vorentoe

Die eerste weke en maande was moeilik. Ek was readmittedinto die hospitaal twee keer meer met `n anonieme siekte, waarskynlik justa hardloop-down immuunstelsel. Ek het probeer om make-up skoolwerk en deurkom myfirst semester van klasse, terwyl die stryd teen sulke moegheid wat `n vlug ofstairs voel soos `n uur lange oefensessie.

Hierdie keer sou makliker gewees het as ek nie in meerin van beginspan kollege was. Dieet en oefening regtig moegheid en newe-effekte te verminder. Alhoewel ek was nie in `n toestand om oefening, `n beter dieet duringthose eerste paar maande sou nuttig gewees het.

Ek woon in `n koshuiskamer, en eet Meksikaanse kitskos, toebroodjies, en bevrore etes. Nie ideaal nie. Ek het my tweede semester probeer topretend ek het geen pyn gevoel en kon partytjie hou of bly tot laat. (Nie verrassend nie, thisresulted in my voel verskriklik al die tyd.)

Dit was nie regtig tot die volgende somer dat ek begin toprioritize my gesondheid en fokus op die dieet en oefening en slaap. Ek het gevoel somuch beter. Ek is gelukkig dat my liggaam goed gereageer het op behandeling - ek neem nilotinib(Tasigna) - en dit was glad verloop sedert daardie eerste paar maande. Ek havefew newe-effekte, hoofsaaklik net moegheid. Maar ek dink almal kry moeg, reg?

Op soek na ondersteuning

Ek was ver van familie in hierdie tyd, hoewel my parentscame `n paar keer toe ek in die hospitaal. Ek het teësinnig by asorority weke voor diagnose, wat blyk te wees `n reddende genade wees. Ek didn`thave baie eintlik vriende op daardie stadium - die skooljaar het pas begin - butthese vroue het `n uitstorting van ondersteuning.

Ek het dekades van die hospitaal besoekers, en mense wat bereid is om my gowith om dokter afsprake en laat my uit te hang in hul dorm of apartment.I kan nie dink hulle het gegaan en deur daardie ervaring sonder die vroue there.It baie goed kan tot gevolg gehad het my val uit vir daardie semester.

Selfs met al die vriende rond, probeer hul bes tohelp, ek voel nog steeds baie alleen en bang.

my afhaal

Video: Laura slaakte een noodkreet voor haar vriend die leukemie heeft

Ek sou sê die belangrikste ding om te my uitkyk oor CML het opdrag om stokperdjies en passies. Dit was `n onverwagse diagnose wat bedoel Iwould moet my lewe `n bietjie anders as wat ek gedink het.

Maar as ek `n liefde vir skryf en musiek oor thesubsequent jaar, ek het nogal dankbaar vir die veranderinge broughtabout deur CML te wees. Hierdie vorms van uitdrukking help my navigeer gevoelens van isolationand die voortdurende angs van chroniese siekte.

Jou stokperdjie kan enigiets wees, maar veral afterdiagnosis, dit is lekker om `n paar aktiwiteite te doen eerder as om gehou aroundfeeling hartseer het. (Niks verkeerd met dat, vir die rekord. Neem jou tyd om processemotion soos jy goeddink!)

Dit is moeilik om nie te voel aloneafter diagnose, veral as jy nog nie gevind pasiënt hulpbronne thatorganizations soos Die Leukemia en Limfoom Society aanbod. Hulle bied so baie soorte pasiënt en caregiversupport. My diagnose was baie hard op die eerste, maar ek is nou dankbaar havelearned te lewe omhels, nie neem onbelangrike dinge te ernstig op, en fightto die lewe Ek wil skep.

Video: Leukemie

Isabel Munson, 22, is `n skrywer, navorser, produsent, en DJ tans woonagtig inBrooklyn, New York.