`Mamma, kan` t i breathe`

My ma onthou nog met trane in die oë een van my "Mamma, ek kan nie asemhaal" oomblikke. Dit het nie gebeur nie tydens atletiek, of as gevolg van sport, maar toe ek in graad sewe, veg `n bout van mononukleose. Die mono het my stelsel genoeg verswak dat longontsteking het ook `in, maar ons het nie geweet wat nog. Ek het `n hoes pas en probeer om my reddingsinhaleerder gebruik (ek dink dit was Ventolin?) En net oor gebruik dit al probeer om die hoes te stop. Ek het daarin geslaag om uit te klim, "Mamma, ek kan nie asemhaal" toe sy in die kamer kom, sien dat my lippe was blou en sy het begin paniekerig te raak nie. Natuurlik, sy het dit nie doen in die voorkant van my, maar ek kon haar oor die telefoon aan die dokter se kantoor te hoor, en dit het my nog erger - want jy weet dat as jy met `n aanval en begin om te huil, dit net maak asemhaling moeiliker!

Sy haas my na die motor en na die ongevalle-afdeling, wat was, gelukkig, net drie minute.

Dit was my eerste hospitaal en my eerste behandelings met `n respiratoriese terapeut. Ek haat daardie behandelings. My hart sal jaag, en Ek sal `n hoofpyn kry, en ek kon nie slaap nie! Ek dink hulle het al. Na verblyf `n week se, ek het dit in die huis.

(Luister op 16 Augustus vir `n HealthTalk webcast gewy aan sport, kinders en asma.)

-Tracey