`T metotreksaat duld? Biologiese middels kan dit alleen te gaan in ra

Monoterapie met `n biologiese toestand verander antirheumatic dwelms (bDMARDs) kan `n opsie vir die behandeling van rumatoïede artritis (RA) pasiënte onverdraagsaam teenoor konvensionele sintetiese DMARDs soos metotreksaat (MTX) wees. Dit is die gevolgtrekking van `n Deense observationele studie verskyn in Rumatologie, wat aanvaarbaar tariewe van vergifnis en die nakoming gevind ná twee jaar.

"Vorige studies het getoon dat tussen 10 persent en 30 persent van RA pasiënte is MTX intolerant- staking van MTX is algemeen in die kliniese praktyk," het ondersoekbeamptes gelei deur fisioloog Tanja Schjødt Jørgensen, PhD, van die Departement van Rumatologie, Kopenhagen Universiteit Hospitaal, Kopenhagen, Denemarke. "Vir pasiënte wat onverdraagsaam te MTX, kan bDMARD monoterapie gepas wees."

Die navorsers bestudeer RA pasiënte in DANBIO, die nasionale Deense biologiese terapie databasis, wat vanaf Mei 2011 tot April 2013 ontvang bDMARDs as monoterapie sonder gepaardgaande konvensionele sintetiese (cs) DMARDs geregistreer. Beskrywende statistiek vir die voorkoms, doeltreffendheid, en dwelm nakoming van bDMARD monoterapie is bereken.

Die meeste van die pasiënte (77 persent) was vroue, met `n gemiddelde ouderdom van 56 jaar- 71 percentwere rumatoïede faktor-positief en die gemiddelde duur siekte was> 12 jaar. Gemiddeld die pasiënte wat voorheen behandel met vier verskillende DMARDs - byna 90 persent met MTX. Ongeveer die helfte was inisieer hul eerste biologiese agent, 22 persent van hul tweede en 25 persent hul derde. `N Totaal van 22 persent het prednisoloon ontvang. Ten tyde van die insluiting, pasiënte se siekte aktiwiteit en gestremdheid tellings was matig.

Die algehele voorkoms van bDMARD monoterapie in die register was 19 persent en, volgens die skrywers, kan eintlik hoër in die bevolking. Van die 775 pasiënte op bDMARD monoterapie, adalimumab (Humira, 21,3 persent), etanercept (Enbrel, 36,6 persent), en tocilizumab (Actemra, 15,3 persent) was die mees algemene agente geadministreer. Op 6 maande opvolg, die algehele ru kliniese siekte aktiwiteit indeks vergifnis koers in pasiënte steeds op `n biologiese dwelm was 22 persent. Die siekte-aktiwiteit telling in 28 Gewrigte vergifnis koers was 41 persent, en die reaksie tempo van diegene met `n 50 persent verbetering in Amerikaanse Kollege vir Radiologie kriteria was 28 persent.

By die 6-maand punt, dwelm nakoming pryse was soortgelyk vir die verskillende bDMARDs omstreeks 80 persent, met die uitsondering van infliximab, wat aansienlik armer dwelm behoud gehad. Dit is nie oor die algemeen aanbeveel as monoterapie en is waarskynlik voorgeskryf vir `n hoogs kies subset van pasiënte, die skrywers opgemerk.

Op 2 jaar, die algehele dwelm nakoming (infliximab uitgesonder) het gedaal tot ongeveer 70 persent, ietwat laer as in studies van kombinasie terapie. Verbasend, dwelm retensiekoerse was onafhanklik van die vorige aantal biologiese behandelings, met pasiënte in hul tweede of derde lyn van bDMARD monoterapie voldoening aan die behandeling so lank as wat op hul eerste biologiese monoterapie. "Hierdie bevinding in teenstelling met die data van die Spaanse BIOBADASER register op pasiënte in kombinasieterapie, wat getoon het dat dwelms oorlewing in switchers was laer as in anti-TNF-naïef pasiënte," het die navorsers geskryf.

Van die byna een uit elke vyf pasiënte op biologiese monoterapie, 70 persent was op hierdie regimen van bio-inleiding en 30 persent was op monoterapie na beëindiging van `n gepaardgaande csDMARD. Met die uitsondering van infliximab (Remicade), geen statisties beduidende verskille is waargeneem tussen tumor nekrose faktor (TNF) inhibeerders en biologiese middels met ander metodes van werking.

VERWANTE: Hoe om te bespaar op rumatoïede artritis Medikasie

Pasiënte op adalimumab, etanercept, en tocilizumab bereik die hoogste vergifnis tariewe, terwyl diegene op abatacept (ORENCIA), certolizumab (Cimzia), en infliximab het die laagste vergifnis tariewe, hoewel die verskille was nie statisties beduidend nie.

Die skrywers het `n aantal tekortkominge met betrekking tot die resultate. In die eerste plek nie-ewekansige waarnemingsleer ontwerp die studie se het die potensiaal vir vooroordeel in pasiënt seleksie en behandeling. Diegene met baie comorbidities kon gewees het gekanaliseer na nie-TNF biologiese middels.

Daarbenewens het TNF blokkade voorheen `n eerste-linie behandeling in RA is, terwyl nie-TNFs het meer as tweede- of derde-lyn behandeling gebruik is, potensieel afblaas die reaksie en die nakoming van hierdie biologiese middels. Daarbenewens besluite te begin of stop bDMARDs en gepaardgaande DMARDs is uitsluitlik op grond van die oordeel van individuele behandeling van dokters.

Vir eksterne vergelyking van die nakoming tariewe, aanbeveel die outeurs met behulp van die voorval monoterapie tariewe, hoewel hul algehele ontleding ingesluit beide voorval en algemeen monoterapie. Ten slotte, die relatief klein aantal pasiënte wat behandel is met elke biologiese betrek die risiko van tipe 2, vals-negatiewe fout. En die poel van anti-TNF bDMARDs en bDMARDs met ander vorme van aksie in die huidige analise kan dwelm oorlewing beïnvloed in enige rigting vir switchers. "Nog `n moontlikheid kan dat die nakoming van monoterapie meer op ander faktore (bv pasiënt ouderdom en comorbidities) hang nie," het hulle geskryf.

Hierdie studie is deur onbeperkte toelaes van Roche, die Oak Foundation, en die Universiteit van Lund (Swede). Verskeie studie se skrywers berig ontvang raadgewende fooie, honoraria, of navorsing ondersteuning van die industrie.